Behalve dat ik me stort op de praktische voorbereidingen, het wegwijs maken van de eerste theatermakers uit Nederland die arriveren en het wakkerschudden van locale assistenten, ga ik op bezoek bij organisaties die het festival wellicht kunnen steunen. Misschien zelfs nog voor dit jaar.
Dit soort gesprekken zijn soms raar. Ik ben natuurlijk enthousiast omdat ik geloof in de kracht en potentie van het festival. Maar het is ook erg frustrerend dat er zo weinig mogelijkheden zijn om de kosten te dekken en dat er niet een organisatie is die er gewoon helemaal voor gaat. Dat het altijd over lange termijnen gaat, trage aanvraagprocedures, uitgebreide voorstellen, tijdschema’s, budget berekeningen. Als mensen een dag met me mee zouden lopen en zouden zien wat het festival teweegbrengt op deze compleet gespannen maar ook verlamde plek, zou het eenvoudiger zijn.
Gelukkig zijn er ook zaken die steeds gesmeerder gaan.
Het blijkt dat Mohammed, de coördinator van de optreedlocaties zelf benaderd is door mensen die graag hun huis willen openstellen voor een optreden. Dat is bijzonder nieuws! Als de families zich zelf komen melden dan begint het festival werkelijk te leven hier.
No comments:
Post a Comment