De opluchting van de donderdagavond waar ik zo naar had uitgekeken blijft uit. Ik voel me vreselijk. Het was echt teveel om zowel 11 locatievoorstellingen als een spetterende finale neer te zetten.
De huiskamervoorstellingen waren bijzonder, prachtig, gewaagd, moedig. Het einde waarin iedereen samen zou komen was heen blijde climax maar een chaotische opeenvolging van losse acts en liedjes. Niet ok.
Complimenten van het publiek kunnen me niet opbeuren.
Het is duidelijk dat mijn taak nog niet is volbracht. We zijn op zee, maar het schip is nog niet af! Alle zeilen bij.
Extra repetities dus.
Vrijdag is voor veel mensen een vrije dag.
Telefoons staan uit.
De man van de oefenruimte slaapt. De reservesleutel is kwijt.
Geen tijd meer om subtiel te blijven.
We beuken de deur in.
Een paar uur later staat er een finale die bruist en sprankelt. Er ontstaat een wonderbaarlijke opeenvolging van opzwepende sufizang, een kinderliedje, klassieke gitaarmuziek, beats, soundscapes, rap en stand-up comedy.
(Foto: Adam Sèbire)
No comments:
Post a Comment