Ik spreek af met een groep vrijwilligers die de leiders zullen worden van de groepjes publiek. Ze waren er vorig jaar ook al bij en hebben al lijsten verzameld met publiek dat wil komen. We benaderen iedereen persoonlijk. Het publiek wordt niet via advertenties of posters uitgenodigd, maar met SMS-jes, via Facebook en e-mail. De huiseigenaren staan erop dat het alleen vrienden en bekenden zijn die we meebrengen. Er is zo vaak gedonder. Ik sprak verschillende mensen die in de buurt van de klaagmuur wonen en hun huis nooit alleen laten uit vrees dat het door kolonisten wordt ingenomen. Het eerste jaar hadden we te maken met mensen die niet waren uitgenodigd en heftige politieke discussies begonnen. Uiterst ongunstig.
Vorig jaar is er een groepje met publiek aangehouden en ondervraagd door soldaten. Ze vertelden dat ze naar de verjaardag gingen van een vriend. Pas toen iemand precies naam en adres kon noemen konden ze verder gaan.
Toch sturen we berichtjes rond, maak ik dit dagboek, is er een website. Het is niet verboden wat we doen, niemand kan ons echt iets maken. Er ligt alleen overal gedoe op de loer. Achteraf staan de kranten hopelijk weer vol. Vorig jaar heeft de grote Israelische krant Ha’aretz over het festival geschreven. Maar achteraf. Als de bewoners weer rustig achter gesloten deuren zitten…
No comments:
Post a Comment