Zaterdag 6 November

Eén voorstelling vindt plaats in de slaapkamer van Ali en Mustafa, de rappende tweeling. Hun moeder schenkt thee en we vertonen een heel stille en trage film over slapende en op bed dansende moslimvrouwen uit Amsterdam, gemaakt door Adelheid Roosen. Het publiek vond de film saai. Ali en Mustafa hadden een oplossing: een rap-performance. Dank Ali en Mustafa, maar de subtiliteit van de film verdient een andere insteek. Voor dag twee maken we daarom een plan om samen met het publiek verschillende muziekstijlen onder de film uit te proberen en te overleggen met het publiek wat het meest toepasselijk is. Mooi idee. De radio die we gekocht hadden bleek helaas niet te werken. Ali en Mustafa hadden een oplossing. Een gesprek met het publiek. Ging het over de film? Een beetje, geloof ik…

Ook de gidsen verdwijnen soms van de radar. Dan duikt er een groep op bij een verkeerde lokatie, omdat de gids dacht dat dat het daar wellicht leuker zou worden. Ik word dan gebeld door de acteurs van een andere lokatie dat er al een uur geen groep is verschenen en maak me enorm zorgen. Maar ondanks het strenge tijdsschema, de uitgetekende route op de kaart en duidelijke instructies heeft de groep nu eenmaal een eigen wil. Soms zijn er drie groepen tegelijk bij een concert. Dan gaat het gerucht dat het daar gaaf is.
Zoals de gidsen ondenks mijn coördinatie hun eigen weg kiezen, lopen ook veel andere plannetjes hun eigen weggetje. En kom ik een idee pas weer tegen als het via een onbekend pad is gegaan en plekken heeft gezien waar ik geen controle meer over had. Het project moet je dus ook niet zien als het product van mijn werk of plan, maar als een resultaat van een onoverzichtelijk samenspel tussen talloze mensen, ideeën en situaties met als brandstof: enthousiasme en nieuwsgierigheid.