Soms vergeet je even hoezeer dit de open zenuw van het conflict in het Midden-Oosten is. Dan heb je gesprekken over mooie dingen, drink je thee met grappige conversaties in bijna geen Engels en lever je jezelf over aan de zang vanaf de moskee, de geuren van de souq en de drukte van alle mensen in de nauwe straatjes. Maar als je kunstenaars uitnodigt om hun werk te tonen op het festival, dan mogen ze je bij het checkpoint een werk overhandigen, maar zelf niet meekomen. Musici, acteurs, organisatiemensen. Bijna allemaal afgesloten van Jerusalem achter de muur en prokkeldraad. Het vinden van publiek in Jerusalem is ook een enorme klus. Er zijn geen uitgaansgelegenheden, theaters of concertzalen in de Oude Stad en toestemming krijgen voor een cultureel evenement is bijna onmogelijk. Niemand is gewend om na het donker nog naar buiten te gaan. Behalve de vuilnisophalers en Israelische soldaten is het dan ook uitgestorven op straat na een uur of zeven.
Wat wij doen zal niet meer zijn dan een druppeltje in een emmer die zich langzaam vult met zin in vrede, contact en gelijkwaardigheid. Of de emmer ooit volraakt is de vraag. Soms schieten mensen er gaatjes in.
No comments:
Post a Comment