Maandag 1 November

De mannen van het koor zijn bijeengebeld en verwachten ons. Ze zingen enkele hymnes. Indrukwekkend. Echt prachtige muziek. Grillig en toch heel geordend en kalm. Na een kwartier zegt de oudste: nu is het tijd voor wijn en chocola. Daar ben ik het zwaar mee oneens. Ik vind het tijd voor nog veel meer gezang. We halen ze over nog eens het lied te zingen en proberen stukjes mee te doen. Het is niet eenvoudig, het stuk kent tal van ritmische en harmonische onregelmatigheden. “Wat jullie doen is zoals in de Russische kerk”, was een reactie op het toevoegen van enkele bovenstemmen. 

Dat is opmerkelijk. 

Een toevoeging of verandering maakt hun muziek blijkbaar minder zoals het hoort. Ik popel om een antwoord te componeren op deze wonderschone muziek. Maar begrijp ook dat het precies bedoeld is zoals het is, en elke variatie juist afbreuk doet aan de autenticiteit. En in de Oude Stad van Jerusalem, waar tientallen kerken op een vierkante kilometer zijn samengepropt, kan ik me voorstellen dat juist de puurheid van je eigen traditie je bestaansrecht bepaalt. En dat is niet iets dat je zomaar loslaat.

Tijdens de wijn met chocola die volgt zoek ik verder naar openingen. Ze willen best hun lied op ons festival zingen, volgend jaar. Als wij de tijd hebben genomen om nog eens rustig te overdenken hoe onverenigbaar orthodoxie en creativiteit zijn.