Vandaag beginnen de uitvoeringen.
We zijn er nog niet klaar voor.
Het hotel is gevuld met zenuwen, snelle telefoongesprekken, soms een vloek.
Ik ga van plek naar plek, van noodgeval naar onzekerheid.
Eerst nog een extra locatie regelen vanwege een last-minute afzegging. Er is één voorstelling die niet lukt: het was te hoog gegrepen om een concert met platenspeler, televisie, computer en skype-verbinding naar Wenen voor elkaar te krijgen in de woonkamer van een enorm sympatieke familie. Ik spreek met jongens uit de buurt. De rappende tweeling die ook de vorige jaren betrokken waren. Ze zijn blij dat hun huis een locatie in het festival wordt. En dat ze wat geld krijgen om koekjes voor het publiek te kopen.
Na een aantal uren rondrennen is er ineens een moment dat ik niets dringends meer had. De stem in mijn hoofd die mij telkens toefluistert wat er per direct totaal urgent is, was stil.
Overal in de stad zijn nu mensen aan het werk. Ze overleggen met de bewoners, kopen extra snoertjes, er worden stapels stoelen vervoerd over enorm stijle trappen, techniek wordt getest, publiek nagebeld.
Alles is nu in beweging. Ook als ik nu dood neerval is er vandaag een festival.
Het was maar een kort moment stil.
Het stemmetje werd snel weer wakker en natuurlijk was er iets dat nog gedaan moest worden.
Het uur dat ik het los moet laten komt dichterbij…. Dan is het moment daar, wordt een nieuwe editie geboren.
(Foto: Adam Sèbire)
No comments:
Post a Comment