Maandag 17 oktober

We brainstormen over een fascinerende locatie: het huis van de vorig jaar overleden Sheig Bughari. Het is een museum waar oude schatten naast plastic prullaria staan uitgestald. Gouden voorwerpen, plastic bloemen, absurde souveniers. Foto’s van Hemzelf met andere religieuze en politieke leiders, ingelijste krantenberichten.
Niet iedereen is positief over hem. De mooie woorden over vrede en de talloze conferenties waarin joden, moslims en christenen elkaar de handen schudden, voelen zinloos als de bezetting zich intussen stilaan verder uitbreidt.
(Foto: Adam Sèbire)
Dit wordt de locatie van Wissam, de ud-speler en Ahed, beeldend kunstenaar. We spreken over de vele versies die de waarheid kent; een waardeloos pronkstuk is immers misschien wel een oprecht geschenk geweest. Ook oppervlakkige woorden over vrede en hoop kunnen puur uit het hart komen. Je kunt dus niet oordelen over de collectie, motivatie en de woorden van de Sheigh. Maar voor een kunstenaar is het tegelijkertijd niet te accepteren als de werkelijkheid tezeer vereenvoudigd wordt. Of dat schoonheid gereduceert wordt tot goudkleurig geglinster. En dat een heilig woord als vrede wordt rondgestrooid als ijdel wisselgeld.
Het plan ligt er: deze voorstelling moet waar zijn. Wat is er waar? De klank van een snaar, de trillende lucht in je oor die alleen bestaat in het moment. Geen afleiding, geen oordeel of analyse maar alleen je waarneming die contact met de buitenwereld maakt.

No comments:

Post a Comment